Rak jamy ustnej stanowi ogólnoświatowy problem zdrowotny z uwagi na zapadalność ocenianą na ponad 600 tys. przypadków rocznie. W Polsce, nowotwór ten stanowi około 2,5% ogólnej liczby wszystkich zachorowań na nowotwory złośliwe.

Głównym powodem do obaw w odniesieniu do raka jamy ustnej jest rosnący wskaźnik zachorowalności wśród kobiet i młodych osób.
Najczęstszymi miejscami jego występowania są: dno jamy ustnej, dolna powierzchnia języka, trójkąt zatrzonowcowy oraz policzek.

Statystyki onkologiczne są bezlitosne. Mimo nowoczesnej diagnostyki i terapii pacjenci nadal zgłaszają się do leczenia w III i IV stopniu zaawansowania choroby nowotworowej. Szybkie rozpoznanie zmiany nowotworowej często warunkuje powodzenie leczenia. W przypadku raka jamy ustnej szanse na pięcioletnie przeżycie wynoszą 80%, gdy zostanie on rozpoznany we wczesnym stadium choroby. Niestety ponad połowa pacjentów obciążonych tą chorobą umiera w ciągu pięciu lat od rozpoznania.

Skuteczność leczenia nowotworów zależy od wczesnego ich rozpoznania i podjęcia właściwego leczenia, dlatego istotne jest uchwycenie pierwszych objawów choroby nowotworowej.

Objawy kliniczne raka błony śluzowej jamy ustnej są zróżnicowane i zależą przede wszystkim od umiejscowienia oraz rodzaju guza. Mogą one przyjmować postać płaskich owrzodzeń, egzofitycznych guzów lub głęboko naciekających podłoże guzów endofitycznych. W niektórych przypadkach towarzyszy im nadmierne rogowacenie otaczającej błony śluzowej. Często pojawienie się pierwszych, subtelnych oznak klinicznych choroby jest już wyrazem znacznego zaawansowanego procesu nowotworowego.